Ik ben eigenlijk niet zo van het terugkijken, maar ik ontdekte dat het soms wel goed is om je realiseren waar je vandaan bent gekomen en waar je nu staat. Veel gebeurd sinds begin 2019...
De afgelopen jaren heb ik veel tijd, nog meer dan ik normaal al deed, besteed aan mijn persoonlijke ontwikkeling en ben ik wat dingen die op mijn life list (alternatief voor bucketlist) stonden gaan doen.
Ik was een beetje uitgedroomd. Wilde actie. Verandering. Vooruitgang.
In dit blog (in 2 delen of meer...who knows...) deel ik een aantal voor mij belangrijke inzichten/lessen die ik leerde, met je. In random volgorde.
Nu ik 49 jaar op deze wereld ben weet ik dat je als mens permanent in ontwikkeling bent en dat dit dus waarschijnlijk helemaal niet mijn eindconclusies zijn. Bovendien geloof ik heilig in vrijheid van meningsverandering. Door voortschrijdend inzicht kunnen dingen er ineens anders voor je gaan uitzien.
Inzicht 1: Gezondheid is niet mijn grootste goed
Heel veel mensen zeggen: "Ach, als je maar gezond bent. Dat is toch het belangrijkste". Of "Gelukkig hebben we onze gezondheid nog".
Ik krijg daar altijd de kriebels van…en ik word er ook recalcitrant van. Altijd al, ook voordat ik chronische leukemie had.
Want wat als je die niet hebt? Die gezondheid. Wat als je chronisch ziek bent? Dan heb je het belangrijkste dus niet. Even los van dat het al vrij klote is om ziek te zijn is de confrontatie met wat je kwijt bent - je gezondheid - niet echt vrolijk makend.
Terwijl chronisch ziek zijn helemaal niet het eind van de wereld hoeft te betekenen. Sterker nog: zolang je er niet dood aan gaat, is het niet het eind van de wereld. De veerkracht van een mens is bizar groot.
Wat ik de afgelopen jaren leerde was, dat ook al ben je niet ‘gezond’ volgens de normen, of heb je officieel het stempel ‘ziek’, dat wil niet zeggen dat daarmee de kous af is en je moet leven met de beperkingen die dat me zich meebrengt.
Ik heb daar best lang mee geworsteld. Moest ik het accepteren zoals het is? Of moet ik 'vechten' tegen de ziekte? Of moet ik boos/teleurgesteld zijn dat het mij is overkomen?
Dat laatste heb ik nooit gevoeld. Dat is een gedachte die nooit bij mij is opgekomen. Toen ik mijn diagnose kreeg was mijn eerste gedachte (nadat ik de dokter, die nogal emotioneel was, had getroost) ‘Waarom overkomt mij dit, en wat kan ik er wel mee?”
En blijkbaar ben ik ook zo nuchter dat ik me vooral afvroeg “Waarom zou het zoveel mensen overkomen en zou ik denken dat het mij niet kan overkomen. I am just like any other.”
Boos was ik ook niet. Gaandeweg kwam er een soort van "het-is-zoals-het-is-gevoel" dat af en toe opgeschrikt werd door een "is-dit-echt-alles?"
Eind 2018 stelde ik mezelf de vraag:
'Heb ik alles gedaan wat er in mijn macht ligt om me beter te voelen? Of heb ik gesettled for less? Heb ik de handdoek in de ring gegooid en geaccepteerd dat ik de rest van mijn leven (hoe lang of hoe kort dat duurt) met deze precaire gezondheidstoestand genoegen moet nemen, met dit chronisch gebrek aan energie, met de pijn en de onzekerheid?'
Blijkbaar was er ik toen pas aan toe om verder te kijken. Tot dan toe was ik vooral bezig met overleven, heel veel rouw verwerken van gestrande relaties en overleden partners.
Het antwoord was kristalhelder:
'Nee, ik heb veel gedaan, maar niet alles wat er in mijn macht ligt.
Er zijn nog opties die ik kan onderzoeken.'
Zo gezegd, zo gedaan.
- MedicijnenZonder overleg met mijn arts besloot ik de dosis van mijn medicijnen te halveren. Ik hoopte dat ik dan minder last van bijwerkingen zou krijgen, zoals vocht vasthouden, elke ochtend misselijk zijn en die gruwelijke moeheid en wattenwaas in mijn hoofd waar ik dagelijks mee dealde. Dat zou namelijk al een boel schelen. Dat met deze rigoureuze keuze mijn ziekte hard terug kon komen nam ik op dat moment op de koop toe. Het foute DNA gaat toch niet weg, het is altijd latent aanwezig en de ziekte dus ook. Vooralsnog is mijn ziekte chronisch en ongeneeslijk, maar een soort van onder controle.
- VoedingVervolgens vroeg ik mijzelf kritisch af of ik wel gezond genoeg at. Mmm, ik maak wel goede keuzes, maar eerlijk gezegd was ik wel nog steeds verslaafd aan suiker. Dat stond weer in verband stond met mijn chronisch gebrek aan slaap. Dat hield elkaar flink in stand. Hoera voor quantified self. Dingen meten geeft zoveel inzicht.
- SlaapOok op dat vlak moest ik mezelf opvoeden. Ik sliep op dat moment gemiddeld 4-6 uur per nacht. Ik besloot voor 6 uur per nacht te gaan. Inmiddels lukt het me soms om 6,5 uur te halen. Het is een ongoing proces. Ik ben er nog niet.
Overigens weiger ik mezelf een slaapprobleem aan te praten. Het is voor mij belangrijk om er geen issue van te maken als ik minder uren slaap of als de kwaliteit van mijn nachtrust niet goed is en ik toch wakker word met het gevoel dat er een vrachtwagen over me heen is gereden. Dan wordt het namelijk alleen maar erger.
Ik probeer mild voor mezelf te zijn als ik wakker lig, ga mediteren of ademoefeningen doen, of ik kijk een film. Val ik meestal vanzelf weer in slaap. - BewegingVervolgens nam ik mijn beweging onder de loep. Stiekem zit ik veel achter de laptop. Mijn lijf kon best wel wat meer beweging gebruiken. Maar een moe lijf heeft geen zin om in actie te komen. Ik besloot te starten met 4.000 stappen per dag. Langzaam maar zeker voerde ik dat op naar 10.000. Dat bleek te veel. Ik kreeg last van ontstekingen in mijn heupen en allerlei andere kwalen. Langzamer opbouwen dus. Uiteindelijk zit ik nu steady op 7.000 tot max 10.000 per dag. Dat voelt goed.
- MindsetMet mijn mindset zat het goed, dacht ik. Maar ergens had ik mezelf ooit verteld dat ik geen sportief iemand ben. Dat verhaaltje mocht wel herschreven worden. Ik noem mezelf nu een actief persoon en ik doe de dingen die bij een ‘actief persoon’ horen. Het duurt soms even voordat je aan dat idee gewend bent, maar er komt een moment dat je het vanzelfsprekend vindt.Wat ik al goed deed en wat ik gelukkig niet hoefde te veranderen is dat ik mezelf nooit als patiënt heb bestempeld en ook weiger om patiënt genoemd te worden. Ik wil die rol gewoon niet hebben. Ik BEN niet mijn ziekte, ik HEB een ziekte. Dat is heel wat anders. Mocht jij jezelf soms wel zo zien, probeer dat dan eens te veranderen. Je zult zien hoeveel krachtiger je jezelf gaat voelen. De woorden die je tegen jezelf zegt zijn kunnen als elixer dienen, of als vergif, als je jezelf naar beneden haalt, veel klaagt en negatief in het leven staat.
Settle for less or don't settle for less
Mocht je niet happy zijn met hoe je in je vel zit of hoe je je geestelijk voelt, stel jezelf die vraag dan ook eens. Doe ik alles wat ik zou kunnen doen?
Als ik 1 ding kon/zou veranderen, wat zou het effect daarvan zijn?
Om een voorbeeldje te noemen.
Als ik beter slaap, dan
- functioneer ik overdag beter,
- kan ik me beter concentreren,
- kan ik geestelijk meer aan,
- heb ik minder suiker en koffie nodig,
- kom ik minder aan.
Stel dat ik kan zorgen dat ik beter slaap, dan heeft dat dus effect op bijna alles in mijn leven. Ik weet dus dat ik daar meer aandacht aan mag besteden.
Of: als je vaak last hebt van negatieve gedachten over iets...Kun je het verhaal dat je erover hebt misschien veranderen? Kun je jezelf doen geloven dat jij niet de stemmen in je hoofd zijn en dat jouw gedachten niet belangrijker zijn dan jijzelf? Als je dat ene dingen verandert krijg je meer zelfvertrouwen, durf je uit je schulp te kruipen, ben je meer zichtbaar en hoorbaar en gaan mensen je zien.
Inzicht 2: Rijkdom zit in mijzelf, niet in mijn geld
Geld maakt niet gelukkig. Dat weet je natuurlijk al maar ergens is er een stemmetje dat zegt, wat als dat niet waar is? Wat als ik me gewoon geen zorgen meer over geld hoeft te maken?
Rijkdom zit in de kleine dingen, niet in de hoeveelheid geld die je op je bankrekening hebt.
Ik had altijd geldtekort en hield mezelf op de been met de gedachte ‘als ik maar eens geld had dan kon ik eindelijk zorgeloos leven’.
Veel mensen hebben die overtuiging. Ik weet zeker dat ik niet de enige ben. Veel mensen zijn erop gericht om geld te vergaren. Zoveel mogelijk.
In 2019 maakte ik een rigoureuze keuze door mijn enige zekerheid (mijn huis) te verkopen. Aangezien het hoogste bedrag dat ik ooit op mijn spaarrekening heb weten te behouden € 2.000 was, schoot ik van het in mijn ogen bedrag dat na de verkoop op mijn rekening stond behoorlijk in de stress.
Gelukkig begon ik verstandig 😉 Ik loste mijn schulden af. En ik betaalde sommige mensen die me enorm uit de brand hadden geholpen, het dubbele terug van wat ze me hadden geleend.
Vervolgens ging ik naar de stad. In mijn zak brandde het geld. Ik nam voor om die dingen te kopen die ik altijd al wilde hebben. Ik weet nog dat ik in de schoenenwinkel stond en bedacht; ik kan gewoon 35 paar schoenen kopen als ik wil.
Hoeveel paar schoenen denk je dat ik kocht? Nul. Ik kon niet kiezen. Er stonden een aantal dingen op mijn lijst die echt nodig waren, zoals een nieuwe laptop. Die heb ik gekocht. De beste en duurste die ze hadden. Dat dan weer wel.
Vervolgens kocht ik een ticket naar Bilbao en boekte een luxehotel. Bilbao is geen dure stad dus dat zette qua uitgaven geen zoden aan de dijk.
Je kunt beter spijt hebben van de dingen die je niet gedaan hebt
Nu, twee jaar later, is het bedrag bijna op.
Door mijn besluit om mijn business om te gooien, me te focussen op reizen en avonturen beleven, mijn bedrijf niet echt met aandacht op te bouwen en de corona crisis heb ik al mijn geld opgesoupeerd.
Wat een mazzel dat ik het had.
Heb ik spijt van mijn keuzes? Geen seconde! Ik heb zo’n fantastische tijd gehad. Ik heb zoveel gedaan en beleefd! En dat neemt niemand me meer af.
Ik ben ook niet terug naar af, want ik weet nu hoe het voelt om geld te hebben en het uit te geven zonder erover na te denken. Ik weet hoe het voelt om je dromen te kunnen verwezenlijken en ik weet hoe het voelt om te kunnen leven zonder zorgen over geld.
Had ik het anders moeten doen? Misschien. Maar je maakt de keuzes die je maakt.
En dus kan je er maar beter vrede mee hebben. En van leren. Volgende keer doe je het misschien anders.
Wakker liggen over geld doe ik in ieder geval nooit meer. Ik heb ervaren dat als het er moet zijn, het er komt. Dat vertrouwen is er. En met dat basisvertrouwen hoeft je dus nooit meer geldzorgen te hebben. Geld is tenslotte energie. En soms heb je wel energie en soms niet. Wat ik geleerd heb is dat als geld energie is je niet krampachtig moet proberen het bij je te houden omdat je het anders kwijt raakt. Door geld te laten stromen, stroomt ook de energie...Als je je handen vol hebt kun je niks aanpakken. Dus het loslaten creëert ruimte voor ontvangen.
Inzicht 3: Alle kennis die ik nodig heb zit in me
Ik heb altijd de angst gehad dat ik niet genoeg wist van bepaalde onderwerpen. Ik weet wel veel, maar van alles een beetje. Ik ben nergens expert in. Dat frustreerde me. Ik vond dat ik alles moest leren over de onderwerpen waar ik al iets vanaf wist. Maar wat gebeurt er als je niet 1 ding kiest? Dan moet je kennis bijspijkeren op alle vlakken.
Dat heb ik geprobeerd. Conclusie. Lukt niet. Is te veel. De afgelopen jaren heb ik echt tienduizenden euro's besteed aan business coaches, online trainingen, boeken, seminars, cursussen etc. Ik had het gevoel dat ik nog niet genoeg kennis in huis had om mijn klanten echt goed te kunnen helpen.
Bovendien deed ik al die cursussen omdat ik dacht dat ik een expert moest zijn. Maar heel eerlijk? Ik wil helemaal geen expert zijn. Ik wil juist allerlei dingen ontdekken, uitproberen, niet overal het fijne van weten, openstaan voor nieuwe dingen. En ik wil graag mijn ervaringen delen, maar zonder de juf uit te hangen of mensen te dwingen dingen te zien en te doen zoals ik. Ik geloof namelijk veel te erg in eigen stijl, in dat je dingen moet doen op een manier die bij jouw past. Ik ben liever een voorbeeld van hoe het kan (niet hoe het moet).
Wat leerde ik van mijn zoektocht naar kennis?
Ik hoef niet nog 20 cursussen webinars of trainingen te volgen en nog meer kennis op te doen. Ik kan toch niet alles weten wat er te weten valt. Zoals Socrates het zo mooi zei: "The only true wisdom is in knowing that you know nothing."
Alles wat ik moet en wil weten zit al in me. Ik mag en kan op mijn intuïtie en kennis vertrouwen.
He, dat is relaxt zeg. Hoe werkt het voor jou? Ben jij ook zo'n hongerige kenniswolf?
Mij hielp het om te kijken naar wat ik al wel had en wel wist. Dat bleek meer te zijn dan ik dacht.
Inzicht 4: Ik leef niet in 'gestolen', maar in 'geschonken' tijd
Dit inzicht kwam knoerthard binnen tijdens een Mastermind in Miami, waar ik in oktober 2019 was met 15 succesvolle ondernemers en Eelco de Boer en Dolly Heuveling van Beek.
Ik kwam daar met de verwachting een plan voor mijn bedrijf te maken en door de mangel gehaald te worden vanwege mijn gebrek aan zakelijk inzicht (in vergelijking tot die mega succesvolle – bijna of helemaal – miljonairs die er in mijn groep zaten). Daar was ik behoorlijk nerveus over. Het bleek allemaal veel ‘spiritueler’ dan gedacht…
Toen ik aan de beurt was stelde Eelco me een vraag over wat me in de weg staat in mijn business. Ik begon te vertellen over mijn grootste obstakel. Gebrek aan energie door de leukemie. En mijn angst voor succes (want ik kan niet op mijn lijf bouwen, was mijn overtuiging).
Ik legde mijn dilemma aan mijn Mastermind groep voor want het geeft me behoorlijk veel stress.
‘Als ik niet zulke goede (maar extreem dure) medicijnen had gehad, dan had ik vermoedelijk niet meer op deze wereld rondgehuppeld”, deelde ik met de groep. Die realisatie neemt regelmatig beslag van mij namelijk.
Ik me ook een tijdlang heel schuldig gevoeld, en voel me daar nog steeds wel schuldig over op het moment dat ik niet alles uit mijn leven haal.
Het hoge woord kwam eruit. In tranen: ‘Ik heb het gevoel dat de extra tijd die ik krijg ten volle geleefd moet worden en dat ik geen tijd mag verspillen. Omdat het gestolen tijd is. Elke minuut moet waardevol zijn.’
Fabienne, een van de deelnemers aan de Mastermind, reageerde totaal verbouwereerd op mijn verhaal. In haar prachtige Vlaamse accent riep ze uit: “Maar lieve Cat, het is geen gestolen tijd! Het is geschonken tijd! Het is een cadeau".
Ze ging nog even door met haar prachtige emotionele pleidooi. "Je mag het uitpakken en ermee doen wat je wilt!".
Poeh, dat kwam binnen. En het voelde als een enorme opluchting.
In Miami heb ik besloten dat ik meer kan en mag genieten van het feit dat ik al die extra tijd cadeau krijg. In Bali liet ik mijn eerste tattoo zetten ‘Alive’. Ik mag van overleven nu echt gaan leven.
Inzicht 5: Zand in je laptop sucks
Ik heb altijd gedacht dat ik een echte 'reiziger' was. Dat reizen mijn lievelingsding is om te doen. Geen of niet genoeg geld hebben was altijd een excuus voor mij om niet te reizen. Afgelopen jaar had ik wel geld en had ik dus geen excuus om niet te gaan. Ik boekte een ticket naar Bilbao, naar Londen, naar Miami en naar Bali. Nog nooit heb ik in een jaar zoveel kilometers afgelegd.
Wat leerde ik? Het reizen zelf vind ik helemaal niet leuk. Ik heb een hekel aan lang in een vliegtuig zitten. Een uurtje of 2 trek ik wel, maar daarna wil ik eruit. Mijn benen strekken, rondlopen, frisse lucht. Hetzelfde heb ik met bussen en boten. Het is heel even leuk en dan wil eruit. Dan begint mijn claustrofobie in te kicken denk ik.
Wat ik wel heeeeel tof aan reizen vind is nieuwe plekken ontdekken. Ik heb altijd interesse gehad in andere culturen, andere talen, de locale gebruiken, de geuren en kleuren die anders zijn, het eten, de architectuur, het landschap. Eigenlijk alles, behalve het transport. Mezelf thuis voelen in een ander land gaat razendsnel. Zodra ik geland ben snel ik mij naar het hotel of mijn airbnb om mijn koffer neer te gooien en dan ga ik direct op verkenningstocht. Lekker struinen, over het strand, door de stad. Als er een berg in de buurt is die niet al te hoog is beklim ik hem om alles van bovenaf te bekijken. Van daaruit heb ik overzicht en kan ik goed bepalen wat ik allemaal kan gaan zien en doen in de tijd dat ik daar ben. Heerlijk! Nieuwe bakkertjes vinden, shoppen in de locale winkels, een terrasje pakken, en een fijne werkplek zoeken. Allemaal dingen waar ik heel erg blij van word.
Werken in een ander land vind ik maar tot op zekere hoogte leuk. Uitvoerende werkzaamheden doen voor een klant die op je antwoord zit te wachten terwijl jij zit te klooien met tijdzones en slechte wifi is helemaal niet handig. En iedereen die denkt dat het relaxt is om te werken met een laptop op een terrasje in de zon die heeft denk ik nog nooit een deadline gehad. Je ziet niks op je scherm en als je niet oppast heb je zand in je toetsenbord. Werk dat je helemaal op je eigen tempo kunt doen zou misschien wel kunnen werken op exotische locaties.
Conclusie: ik wil op andere plekken in de wereld eigenlijk helemaal niet achter mijn laptop zitten, ik wil op ontdekkingstocht, mensen ontmoeten, me onderdompelen in de cultuur, dingen beleven. Als je ergens een langere tijd verblijft dan ligt dat natuurlijk anders. Dan heb je de plek op een gegeven moment eigen gemaakt en dan is er in mijn hoofd weer ruimte voor dagelijkse kost.
Deel 2 van dit blog…oa. over loslaten, achterover leunen en kwetsbaar durven zijn kun je hier lezen.
Pingback: Terugblikken en vooruitkijken… - Cat Colnot