Inzicht 6: Loslaten geeft lucht en lichtheid
Loslaten geeft lucht en lichtheid. Dat heb ik afgelopen 2 jaar letterlijk en figuurlijk ervaren.
Ik besloot mijn huis te verkopen en al mijn spullen weg te geven. Ik hield alleen een paar spullen met sentimentele waarde over. En mijn laptop, camera en wat kleding en een paar boeken natuurlijk. Je moet niet overdrijven ;-).
Toen ik de sleutel van huis inleverde en mezelf incheckte in een hotel, zonder echt plan voor de rest van mijn leven, voelde dat heel licht. Alsof er een megalast van mijn schouders gevallen was.
De maanden voorafgaand aan de verkoop had ik het zwaar. Ik moest 15 jaar verzamelwoede doorworstelen. Ik kreeg hulp van twee lieverds bij het leeghalen van mijn zolder. Die opruim- en vooral sjouwklus was een van de belangrijkste redenen waarom ik niet eerder deze stap had gemaakt. Het was zoveel werk dat ik er gewoon niet aan wilde beginnen. Kilimanjaro bergje om tegenop te zien. Dus deed ik wat ik altijd deed; ik stak mijn kop in het zand en bleef aanmodderen op een plek waar ik allang niet meer gelukkig was.
En raad eens wat er gebeurd als je besluit je er wel in vast te bijten? In een middag bleek de klus geklaard! With a little help from my friends (belangrijke les, doe het niet alleen, durf om hulp te vragen!)
Daarna begon het uitzoekwerk voor mij. Ik pakte het degelijk aan. Marie Kondo stijl, maar dan hardcore. Ik heb al mijn bezittingen door mijn handen laten gaan. Om te voelen of ze nog ‘joy sparkten’.
Bij elk item heb ik mezelf hardop afgevraagd of ik het mee naar mijn toekomst wilde nemen of dat het in mijn verleden mocht blijven. Omdat ik niet wist waar ik zou gaan wonen en ik niet honderden euro’s aan een opslag wilde betalen moest ik wel rigoureus zijn.
De periodes van opluchting, nieuwsgierigheid, paniek en verdriet wisselden elkaar af in die tijd. En ik hou helemaal niet van rollercoasters.
Ik hield me vast aan het idee van de wereld van mogelijkheden die er straks voor me zou opengaan. Dat verzorgde ook een deel van de paniek. Als er heel veel mogelijkheden zijn, wat kies je dan?
Misschien was dat nog wel het lastigste…
Grappig genoeg had ik verwacht dat dat juist het makkelijke stukje zou zijn.
Als ik mijn verhaal zo teruglees klinkt het als een groot tranendal. Dat was het natuurlijk niet. Bij elke rit naar de kringloop voelde ik me lichter worden, met elke centimeter leegte in mijn huis, kwam er meer ruimte in mijn hoofd. Dat voelde goed. En dat hield me op de been.
Als je ergens middenin zit is het moeilijk te beseffen hoe waardevol het is omdat het vooral als overrompelend en veel voelt, maar ik geloof het voor iedereen goed zou zijn om eens zo’n proces door te maken. Het zorgt voor helderheid. Voor de dingen die ik nu nog bezit heb ik heel bewust gekozen. Er is geen overtollige rommel meer.
Stel je voor dat je alleen nog maar omringd wordt met dingen waar je blij van wordt? Wat een fijne energie geeft dat!
Naast ballast in de vorm van spullen, verloor ik ook ballast in de vorm van oude overtuigingen. Met elk laagje dat er afgepeld werd, verloor ik ook gewicht. Maar liefst 10 kilo.
Zo gek hoe dat werkt. Jarenlang heb ik alles geprobeerd om gewicht kwijt te raken en nu lukte het zonder veel moeite voor te doen. Just like that.
Inzicht 7: Kwetsbaar zijn is cool
Met het afpellen van de laagjes van mijn verleden en alles wat er aan mij kleefde door de pittige dingen die ik heb meegemaakt, werd ik niet alleen lichter, maar ook kwetsbaarder.
Dat was het allerengste van het hele proces. Ze zeggen wel eens dat je een (vet) laagje om jezelf heen bouwt om bestand te zijn tegen de boze buitenwereld, als beschermlaag tegen de dingen die je kunnen overkomen of overkomen zijn.
Ik had zo lang onbewust in de survivalstand gestaan dat dat mijn nieuwe normaal was geworden.
Na het hele loslaat proces bleek het tijd om te gaan leven. En om mensen dichterbij te laten komen. Om ervaringen weer echt te gaan ervaren. Niet langer leven op de automatische piloot.
Guards down. Masker af.
Tijd om mensen de kans te geven om jou te zien zoals je echt bent.
‘Jij ben zo’n bikkel, zo stoer’, hoor ik vaak. Ik kreeg laatst zelfs een award van iemand. Mensen zeggen ze bewondering voor mijn doorzettingsvermogen en mentale veerkracht hebben. Meestal reageer dan met ‘dat valt wel mee hoor’ of ‘ja, ik heb inderdaad veerkracht, maar ik ben ook maar gewoon een mens’.
Dat laatste stukje laat ik blijkbaar niet echt zien. En ik vraag zelden om hulp of advies.
Ik kan het alleen. En dat klopt ook. Ik weet en heb bewezen aan mezelf dat ik het alleen kan. Maar wat ik me meer en meer realiseerde dat dat niet wil zeggen dat ik het alleen hoeft te doen. Samen met anderen dingen doormaken geeft verbinding, connectie, diepgang aan het leven. Je kan er ook van leren.
De reden ik het liever alleen deed is omdat ik de overtuiging had dat als ik toegaf dat ik het niet alleen kon, niet wist of dat ik bang was, ik mezelf zielig ging vinden en mijn kracht zou afnemen. Die kracht had ik nodig om goed door de zware periodes te kunnen en niet volledig in te storten.
Sommige mensen gaan aan de drank of drugs om de pijn niet te hoeven voelen, ik vertrouwde op mijn survival modus. En dat werkte voor mij supergoed. Ik voelde me sterk en kon de wereld aan. Op het moment dat er een scheurtje in dat innerlijke vertrouwen kwam, voelde ik het snel afbrokkelen. Het maakte me afhankelijk van anderen.
En er is niks mis met hulp vragen van anderen, maar als je afhankelijk van anderen bent, dan kan je ook teleurgesteld worden. Want wat als diegene er dan ineens niet voor je kan zijn. Als jij rekent op de hulp van anderen, en die blijft uit?
Dan zit je alsnog in je uppie, en dan kan je je heel eenzaam en zwak gaan voelen. Als je ervan uit gaat dat je alleen op jezelf kunt bouwen, dan heb je dat probleem niet. Dan hoeft je alleen zelf zorgen dat je te vertrouwen blijft. Door je guards voor de poort neer te zetten, voorkom je ongenode gasten zoals angst, pijn en teleurstelling en kan je bij jezelf blijven. In je eigen vertrouwde bubbel.
Daar zit je dan stoer te wezen in je ongenaakbare fort. Van daaruit kun je alles overzien en alles aan. Maar er komt zelden iemand door de barrière heen. Over de hangbrug…
Voor mij voelde dat nooit eenzaam. Ik heb ook niet bedacht dat ik het zo ging aanpakken. Het gebeurde gewoon. Blijkbaar was het mijn modus. Mijn comfortzone.
Meerdere vrienden wilden op bezoek komen, maar kwamen maar tot op zekere hoogte. Ze kregen niet de kans om alle kamers van mijn kasteel te zien. Alleen de stijlkamers aan de voorzijde.
Door mijn guards naar huis te sturen kan iedereen dichterbij komen en zijn er onderdelen van mij te zien die eerst voor de buitenwereld verborgen waren.
Dat voelt kwetsbaar. Maar het levert ook mooie ontmoetingen op. En diepe gesprekken. Prachtige inzichten. Een extra dimensie.
En hoewel ik weet dat ik het alleen kan als het moet of als ik het wil, kan ik het nu ook samen. En dat heeft ook zijn charmes.
Inzicht 8: Leun achterover
Een van de adviezen die ik in Miami van Eelco en Dolly kreeg was: leun eens wat vaker achterover, Cat. Wees niet zo eager. Bekijk dingen eens van een afstandje.
Als je achterover leunt is er meer ruimte voor de ander en tijd om na te denken over wat er echt gezegd mag worden.
Stiltes hoeven niet gevuld te worden. Leegtes ook niet. Laat ruimte vrij voor energie en uitwisseling.
Ik vond het wel een pijnlijk moment toen ik me realiseerde dat ik stiltes opvul.
Die realisatie had ik tijdens een gesprek met een goede vriendin, jaren voor dit moment in Miami. Ze vertelde dat ik vroeger thuis altijd een spraakwaterval was en ze vermoedde dat ik dat deed om de spanning die er hing te verbloemen. Auw, daar legde ze haar vinger op de zere plek.
De gewoonte heb ik nooit meer afgeleerd, ook niet toen het niet meer nodig was en thuis alles veel relaxter en fijner was. Ik klets nog steeds heel veel.
In Miami werd ik nog maar weer eens met mijn neus op de feiten gedrukt. Ik wil soms echt veel te graag dingen fixen, positief beïnvloeden, mijn stempel erop drukken. En dat is helemaal niet mijn rol.
Als ik vanuit rust opereer dan voeg ik meer aan de conversatie toe. Dan komt mijn echt wijze ‘ikje’ ook aan het woord. En als je ruimte neemt om dingen te laten ontstaan en niet continue probeert situaties te versnellen en antwoorden bewust of onbewust te forceren, is er ruimte voor veel moois.
Een grasspriet groeit niet harder door eraan te trekken. Geduld is een schone zaak. Dat soort dingen. Wijze lessen voor een control freak.
Inzicht 9: What got you here, won’t get you there
De manier waarop je het tot dusver hebt gedaan heeft je veel gebracht, maar dat wil niet zeggen dat het je tot je doel brengt.
Soms werkt het om te veranderen van koers. Te ‘shiften’.
Voor de eindsprint heb je een andere energie nodig, als voor de start.
Voor mij als ‘beginner’ is dat lastig voor te stellen. Ik hou ervan om dingen op te starten, begin altijd enthousiast, maar verlies meestal halverwege mijn interesse, focus, spirit, zin om de top te bereiken. Het gevoel van eindsprint ken ik daarom niet zo goed.
Ik heb sinds ik ziek werd sowieso vooral in de overlevingsstand gezeten. Niet alleen door de ziekte maar vooral ook door wat daarna kwam. In de maanden voorafgaand aan de diagnose had ik een relatie met een pathologische leugenaar. Nadat ik ziek werd wilde ik er niet alleen voor staan en heb ik uiteindelijk de relatie weer opgepakt en het een kans gegeven. Tegen beter weten in, maar ik voelde dat ik steun nodig had.
Een ongeplande en niet handige zwangerschap (vanwege het grote gezondheidsrisico voor mij en voor de baby) heeft mij een lange tijd enorm in beslag genomen. Ik had nooit een kinderwens maar toen ik gedwongen werd om de beste keuze voor mezelf en het kind te maken, vond ik het ineens een hele zware keuze.
Vervolgens verbrak ik de relatie met de pathologische leugenaar alsnog en koos voor mezelf. Een nieuwe relatie, niet veel later, zorgde voor veel onzekerheid in de beginperiode.
Uiteindelijk waren er ook heel veel mooie koestermomenten, maar toen mijn vriend overleed na een relatie van 4,5 jaar brak er weer een zware emotionele periode aan. Zo goed en zo kwaad als het ging pakte ik mijn leven wel weer op, maar het kostte me veel energie.
Door de jaren heen heb ik zoveel meegemaakt dat ik amper tijd had om me met mijn eigen herstelproces bezig te houden.
Pas in 2018, na weer een verbroken relatie besloot ik echt aandacht te gaan besteden aan mijn eigen pad. Dat was een goede keuze. Eindelijk ging het beter. Ik voelde dat het tijd was om echt te gaan leven. Ik verkocht mijn huis, gaf al mijn spullen weg en besloot te gaan reizen.
Eind 2019, tijdens een Yoga/Music Retreat met mijn favoriete zanger, voelde ik ineens heel sterk dat ik dat jaar voor het eerst weer echt geleefd had. Dat geweldige moment werd bezegeld met een tattoo op mijn linkerarm; ‘Alive’.
Ik hoef niet meer te overleven, ik mag leven! En mijn stoere, ik kan het allemaal zelf survival standje heb ik niet meer nodig. Ik mag gewoon weer lekker mezelf wezen. Hoe eng ook. Dat gevoel gaat me helpen in de tweede helft van de reis naar de top.
Inzicht 10: The reason you are here, might not be the reason you are here
Vaak denken we dat we heel rationeel beslissingen maken. We gaan ergens naartoe omdat we verwachten dat dat ons iets bepaalds gaat brengen.
Ik ging een jaar reizen omdat dat mijn grote droom was. Ik was er sterk van overtuigd dat ik een reiziger ben, dat het in mijn bloed zit en dat ik niet zonder kan.
In het verleden had ik vaak reizen uitgesteld of vakanties overgeslagen omdat ik geen geld had of geen tijd. Maar was dat wel de echte reden.
Toen geld even geen issue was, had ik dus geen excuus meer om het niet te doen.
Wat gebeurde er?
Het was helemaal niet zo tof als ik had gedacht. Don’t get me wrong, ik ben gek op het ontdekken van nieuwe plekken, ik doe niets liever dan door onbekende steden struinen, ik zou gek worden als ik nooit meer met mijn voetjes in het zand op een exotisch strand kon lopen… Ergens zijn vind ik fantastisch. Dat is helemaal mijn ding. Maar ernaar toe gaan….Nope….planes, trains, automobiles….fietsen…bwech. Dat gewacht. Dat opgepropt zitten op de m2. Niets voor mij.
Maar daarvoor reis ik dus ook niet. Ik reis om ergens anders te zijn.
En toen ik in Miami was voor de MasterMind, ontdekte ik dat het niet om die Mastermind ging, het ging om het gevoel dat Miami gaf, en de connectie met de mensen in de MasterMind. Ik had gedacht dat mijn bedrijf door de mangel gehaald zou worden, maar in feite werd ik zelf door de mangel gehaald. En dat was heftig. En bijzonder. En inspirerend. En eng. En prachtig.
Soms denk je dat je gewoon op reis gaat. En dan blijkt dat er allerlei levenslessen liggen verscholen op de plek van bestemming.
Soms denk je dat je iets gaat leren en zit je klaar met je aantekeningen boekje. Er komt niks, tot je ’s ochtends om 06.30 een duik in de zee neemt en het zoute water op je huid voelt, je beseft dat je leeft.
Ze zeggen dat de reis belangrijker is dan de bestemming, maar soms gaat het om wat je daar ontdekt. Aan het eind van de regenboog. Achter die grote berg waar je tegenop zag. Je dacht dat je een berg aan het beklimmen was, maar in wezen klom je uit een dal of moest je op de top belanden om te ervaren hoe mooi het uitzicht was.