Vorige week kwam deze video van Will Smith weer eens langs op een van mijn social media tijdlijnen.
Will vertelt daarin over zijn parachutesprong en hoe bang hij was om te springen. Hij legt prachtig uit hoe die angst werkt en wat er zo raar aan is.
Want waar ben je eigenlijk precies bang voor? Waarom heb je er een hele nacht (of misschien wel hele week) over wakker gelegen? Waarom heb je alle doemscenario’s in je hoofd afgespeeld terwijl je als je het nog nooit gedaan hebt echt niet kunt weten hoe het is?
Alles tot het moment dat je uit het vliegtuig springt is niets om bang voor te zijn, want je zit tenslotte nog in het vliegtuig en bent nog niet aan het parachutespringen. Het is dus vooral angst voor de angst.
En dan komt het moment waarvoor je dan zo vreselijk nerveus bent….die sprong....en dat duurt dan ongeveer 1 seconde. En daarna is er nul angst. Het moment dat je in de lucht aan je parachute hangt is het allermooiste dat er is in het leven.
Wat een feest van herkenning.
Laat me je vertellen over mijn grote sprong…
Toen ik 26 was besloot ik mijn Airmiles te gaan inwisselen voor Airmiles en een parachute cursus te doen. Skydiven. Supercool. Samen met mijn toenmalige vriendje boekten we een hotelletje op Texel, vlakbij het vliegveld. Ik had niets tegen mijn familie verteld uit angst dat ze me tegen zouden houden.
Het leek mij vooral heel erg gaaf.
Maar de nacht voordat ik ging springen werd een onrustige nacht. Ik probeerde mezelf voor te stellen hoe het zou zijn, en het idee dat je dat je in zo’n klein vliegtuigje moet, een sprong moet wagen en daar in de lucht zweeft, maakte me banger en banger. Ik heb zelfs een brief aan mijn ouders geschreven voor 'wat als...'. Met mijn wensen voor de begrafenis (graag een feestje met lekkere muziek, palmbomen en tequila #jebentjongenjewiltwat).
De volgende ochtend stond ik op, misselijk en met buikpijn van de spanning. Vandaag ging het gebeuren. Maar je moet eerst nog een driltraining volgen om in je eentje uit een vliegtuig te mogen springen. Je leert onder andere hoe je goed kunt vallen. Wat? Vallen? Dat wil ik toch helemaal niet? Maar ja, een goede voorbereiding is een kleinere kans op beenbreuken.
Stel je voor...
Je moet van een blok afvallen. Jezelf moedwillig laten vallen en je overgeven aan de zwaartekracht is scary shit. Een mooi voorproefje voor als je high in de sky bent. Dacht ik (was niet zo).
Nadat de crew had geconcludeerd dat het weer niet perfect was, maar dat we 'het risico wel konden nemen', liepen we met zijn allen naar het vliegtuig in onze rode overalls. Zo’n klein vliegtuig? Je maag draait zich even om. Je hart maakt een sprongetje. En niet van blijheid….
OMG waar ben ik aan begonnen?
‘OMG waar ben ik aan begonnen’, raast het door je hoofd. Maar je wilt niet de enige zijn die niet durft, dus stap je in. Je hebt nog nooit in een klein vliegtuig gezeten met de deur open. Het waait behoorlijk hard. De instructeur wijst jou als vierde aan. Voor jou springen drie mensen het vliegtuig uit. Dan wordt jouw nummer genoemd. Je beweegt je op je billen naar de open deur. Je kijkt naar buiten en ziet daar heeeeeel ver beneden Texel liggen. Je benen bungelen buiten het vliegtuig, je voelt de wind, je klemt met je handen de rand van de deuropening extra stevig vast. ‘Wacht’, zegt de instructeur, ‘er vliegt een klein vliegtuigje onder ons, we moeten even wacht’. Nog meer tijd om in je broek te dingessen van angst. Ik probeer mijn gedachten te verzetten en me te verwonderen over het uitzicht en te kijken of ik kan zien waar we precies zijn.
‘Ben je klaar?!!’, schreeuwt de instructeur. ‘Eh, ja!’ ‘Let’s go’. 'Ja, let’s get this over with', want ja, je hangt toch al half buiten.
Je laat je handen los, gooit jezelf voorover…. en daar ga je….Je voelt de luchtdruk direct na je sprong. Je spreidt je armen en benen zo wijd mogelijk om die klap op te vangen. Dat heb je geleerd in de bootcamp die ochtend. Nu maar hopen dat je alles goed onthouden hebt...;-)
Maar dan.....Wow, wat een energie. Binnen een paar seconden gaat je parachute open (static line, dat betekent dat die lijn vastzit aan het vliegtuig en de parachute als het ware opentrekt).
Daar hang je in de lucht. Je doet wat je gedrilled is: check, is je parachute de juiste vorm, geen strikje, maar een matras vorm (= heel relevant anders moet je alsnog zelf je extra paddenstoel parachute opentrekken). Door je bungelende benen zie je Texel telkens een stukje dichterbij komen. Het is een ongelooflijk gevoel. Je zweeft. Je hoort niets dan stilte…
Dit is absoluut het ALLERGAAFSTE GEVOEL dat je ooit gehad hebt. Wat is dit ongelooflijk!
Je kijkt even op je hoogtemeter. Ok, nog even en je bent op de hoogte dat ik moet gaan nadenken over waar je gaat landen. Een crossbaantje met slingerende patronen was het herkenningspunt. Dat kon je van boven goed zien. Hm… waar was dat crossbaantje? Ah daar….
Oke, een klein beetje aan je touwtjes trekken om de parachute te sturen in de juiste richting.
Wauw, het lukt! Vlakbij de grond trek je nog extra aan de touwtjes om wat af te remmen, zodat je geen doodsmak maakt in de Texelse klei. Je ziet de rest om je heen landen in modderpoelen en boerenakkers.
Jij landt perfect op je benen, op precies het juiste veldje. Ff een rondje om je parachute rennen om te voorkomen dat de wind je weer mee omhoog trekt. En daar sta je weer, met je beide beentjes de op de grond. Een van de mooiste ervaringen van je leven rijker.
Vond je het eng? Totaal niet.
Maar echt: Vanaf het moment dat ik sprong was het een en al zenmodus. Een ongelooflijk sereen en prettig gevoel. Niets maar dan ook niets om bang voor te zijn.
Zo blijkt maar weer, je verliest kostbare tijd met je druk maken over dingen die niet gaan gebeuren en je had jezelf bij een van de mooiste momenten uit je leven ontnomen. En weet je wat het grappige is? De symptomen van angst en excitement zijn exact dezelfde! Klamme handen, klotsende oksels, trillende handen, knikkende knieën, overslaande stem….Dus wat als je nou voortaan gewoon tegen jezelf zegt dat je het exiting vindt? En het dan gewoon gaat doen?
Het label dat we eraan geven bepaalt welk effect het op ons heeft. Als we er zin in hebben om een sprong in het diepe te wagen (online zichtbaar zijn, op een podium te staan of iets anders in de categorie ‘spannend’ valt), dan deren de symptomen ons nauwelijks. We verheugen ons, het is leuke spanning. Let’s do this!
Als je als de dood bent voor iets dan zijn de klamme handen een teken van een onoverkomelijke afgang of misschien wel je dood. Tenminste, in je hoofd.
In het echt gebeuren de meeste dingen waarvoor we bang zijn, helemaal niet.
Of is dat bij jou anders?
We maken ons druk om niks. En verpesten daarmee de kans op een mooie ervaring. Eeuwig zonde! Beter dus kiezen we ervoor om de symptomen als ‘zin in’ te interpreteren en te genieten van het gevoel van overwinning dat dingen die spannend zijn, je geven.
Kan jij het? Omdenken bij angst? Durf jij grote sprongen te wagen en te gaan voor ultieme ervaringen?
Neem voorgoed afscheid van angsten en beperkende overtuigingen en vind jezelf opnieuw uit. Doe mee met de Reinvent Your Yourself Cursus!
Ik ga je in 6 modules uitdagen om:
- Naar jezelf op zoek te gaan.
- Te ontdekken wie jij eigenlijk wilt zijn.
- Hoe je anders kunt kijken naar je beperkende overtuigingen, zodat je eindelijk jouw doelen en dromen kunt gaan realiseren.
Durf jij mee te doen? Durf jij jouw angst voor om jezelf tegen te komen onder ogen te zien en de sprong naar meer zichtbaarheid (en succes) te wagen?