"De mens lijdt het meest van het lijden dat ie vreest…"
Ken je die uitdrukking? Nou ik wel. Ik ondervind dat regelmatig aan den lijve.
Afgelopen oktober nog toen ik het plan had opgevat om naar Bali te gaan om een yoga retreat te doen. Yoga is eigenlijk helemaal niet per se mijn ding, en retreats ook niet, maar dit Soulrocker Retreat van mijn favoriete artiest en goeroe Michael Franti op Bali stond al 10 jaar op mijn ‘bucketlist’.
Zonder na te denken boekte ik; Michael nodigt me uit (zo voelde het)….het was in de week van mijn 48ste verjaardag en 48 is mijn lievelingsgetal, voor het eerst in mijn leven heb ik geld om hierheen te kunnen gaan. Ik heb geen excuus. I gotto go.
Maar toen de datum dichterbij kwam begon ik hem te knijpen….Ik had na mijn Miami avontuur in oktober en november, en de nasleep van een fikse oor- en keelontsteking (misschien ook longontsteking) totaal geen zin in een lange vlucht. Ik had geen zin de hitte, en de luchtvochtigheid. Ik zag de hoeveelheid deelnemers, whut 40 mensen? Ik zag het schema, hoe vroeg op??? Zoveel dingen op 1 dag doen?
Ik kreeg ‘nee’ op mijn vraag of ik een kamer voor mezelf kon krijgen.
“Please, I need my own room, I cannot sleep with somebody else’s energy in the room and because I have leukemia, I need my rest…” en meer van dat soort zielige verhalen mailde ik aan de organisatie. Meerdere keren. “I will pay the double amount…”. Ze reageerden gewoon niet. Ik vond dat super irritant.
Cold feet
En een dag voor het retreat kreeg ik serieuze cold feet. Ik had er echt geen zin in. Of in ieder geval echt hele frisse tegenzin.
In mijn hut, vlakbij het retreat, begon ik dingen te verzinnen om er onderuit te komen. Ik liet allerlei smoezen en scenario’s de revue passeren en verzekerde mezelf; ik mag doen wat ik wil. Als ik niet wil, dan hoef ik niet, hoeveel het ook gekost heeft.
Overigens is dit hele patroon een standaard patroon voor alle dingen die ik lastig vind in het leven. Deze gedachten zijn voor mij heel vertrouwd. En ik heb blijkbaar nog geen manier gevonden om hier anders mee om te gaan. Het gaat gewoon altijd zo. Ik wik en weeg en twijfel als een malle.
Doet ze het, of doet ze het niet?
Afgelopen zomer op het Permanent Beta Festival (waarover ik ook minstens een maand getwijfeld heb of ik erheen zou gaan) volgde ik een workshop Human Design. Daar leerde ik dat het mijn design is om voor ik iets doe of een beslissing neem een soort golfbeweging van ‘ja’, ‘nee’, ‘ja’, ‘nee’, ‘ja’ in mijn hoofd te maken.
Enniewee, ik ging natuurlijk gewoon naar Bali…. want er is een ding sterker dan mijn angst voor het onbekende, en dat is mijn nieuwsgierigheid. En mijn liefde voor Michael Franti.
Oke, twee dingen dus. En het is natuurlijk ook best wel stom om weerstand te hebben tegen iets wat supergaaf is in de ogen van heel veel mensen. En wat niet voor iedereen is weggelegd financieel. Hoewel die overwegingen niet meespeelden in mijn twijfelmodus.
In de Facebookgroep waarvan ik een aantal weken vooraf al lid was geworden, waren de mensen super open en aardig dus wat kon me gebeuren? Het was niet dat ik naar een Hells Angels underground hardcore voetbalhooligan bijeenkomst voor duivelsaanbidding ging. Ofzo. (Geen oordeel over de dingen die ik hierboven noem overigens, ik ken superlieve extreme voetbalfans en van mij mag je alles aanbidden, dus ook de duivel. En Hells’ Angels, ik ken er geen dus ik weet niet hoe ze zijn). Maar dat lijkt me qua uit mijn comfortzone wel iets meer een uitdaging dan Soulrockers die in ieder geval al met mij gemeen hebben dat ze naar Bali komen, van yoga houden en van dezelfde muziek.
Met mijn frisse tegenzin onder de arm, liet ik me naar mijn retreat hotel brengen door de driver. Hoewel het vlakbij was, ging ik met een taxi, want op straat lopen is geen aanrader in de omgeving van Ubud. Het begrip stoep of afremmen voor voetgangers is daar nog niet uitgevonden.
De eerste meevallers...
Bij mijn hotel aangekomen stuitte ik op een boomlange hippiedude die lag te zonnen aan het zwembad. Ik herkende hem van de foto’s met bio’s van de deelnemers die we de dag ervoor hadden ontvangen. Hij stelde zich voor als Phil en we waren vrienden op het eerste gezicht. Terwijl hij in het zwembad hing, dronk ik mijn verfrissende welkomstcocktail en raakten we aan de praat over muziek. We hadden veel raakvlakken en dezelfde smaak en Phil was een openminded en relaxte gast. Iets later kwamen ook Jay en Max zich voorstellen. Jay logeerde niet ons ons hotel maar zijn zoon Max van 21 wel. Of ik hem in de gaten wilde houden ;-). Met Jay was het instant fun, hij had een bepaald soort humor waar ik wel wat mee kan. En Max was een toffe gozer. Ik had ineens het idee dat ik me wel zou gaan vermaken. Veel mannen ook, voor een yoga retreat…en geen yogatypes. Verre van.
Nu was het wachten op mijn roomie. Die kwam pas veel later….wat mij de gelegenheid gaf om onze bedden zo ver als mogelijk uit elkaar te zetten en alvast mijn bed en plek te claimen in de kamer. Roomie Alicia kwam een paar uur later de kamer binnen als een wervelwind van energie en positiviteit. Binnen twee seconden lagen haar spullen door de hele hotelkamer verspreid. Maar ze bleek ontzettend relaxt en meegaand te zijn en toen ik het onderwerp ‘snurken’ en ‘me niet echt comfortabel met kamergenoot voelen’ had aangekaart, bleek zij er precies hetzelfde in te staan. We besloten dat we altijd een andere hotelkamer konden boeken als we elkaar zat waren en dat we eerlijk tegen elkaar zouden zijn. Een grote last viel van mijn schouders...
Zou het toch allemaal goed komen?
Daarna was het tijd voor de openingsborrel en het diner bij Soulshine, het yogaretreat en 2e huis van Michael Franti en zijn vrouw Sara. We gingen er met een driver naartoe en werden warm verwelkomd door de staf. En de mensen die, langzaam kwamen binnendruppelen, waren zo leuk en spontaan. En Soulshine is een paradijselijke plek.
Michael zou een dag later komen omdat zijn vlucht vertraging had en hij de aansluiting had gemist, maar Sara en yogalerares Gina zorgden voor een warm welkom. We dronken een heerlijke (ik alcoholvrije) cocktail en gingen aan tafel. Tijdens het eten waren er al direct leuke gesprekken. Ik weet niet meer waarover want alles ging een soort van roes aan me voorbij. Terwijl ik er op dat moment heel erg aanwezig en in het moment was.
"Misschien moet je daar wel iets mee..."
Sara sprak me nog even aan over de privé kamer en zei met een lach een knipoog dat dit zomaar mijn grote inzicht voor deze week zou kunnen opleveren. Ik wist dat doen nog niet zo zeker. In retrospectief had ze volkomen gelijk. Ik heb het superleuk met Alicia gehad en bleek gewoon te kunnen slapen en functioneren met een roommate. Sterker nog, het was gezellig en ontspannen. We liepen elkaar geen seconde in de weg en konden 100% onszelf zijn. En de grote groep mensen waar ik supererg tegenop zag. Dat waren allemaal schatten van mensen. Wat een bulk liefde bij elkaar.
In de Soulcircle (het kringgesprek) ’s ochtends voor de yogales waren mensen eerlijk en open en ontdekte ik dat ik prima iets voor de groep durfde te vertellen. Als ik maar als eerste ging….of in ieder geval niet als laatste, want dan had ik teveel tijd om over mijn antwoord na te denken en het spannend te vinden.
Feel the fear & do it anyway
In mijn volgende blogs deel ik meer inzichten die ik het afgelopen jaar heb mogen ontvangen. Allemaal grote cadeaus van het universum. Alles waar ik bang voor was het afgelopen jaar bleek juist super leerzaam en extra bijzonder. Dus voel je angst, maar laat je er niet door weerhouden, want de mooiste lessen liggen buiten je comfortzone.
Waar zie of zag jij tegenop? Heb je het toch gedaan, en viel het achteraf mee? Of ben je het uit de weg gegaan?
Laat me weten, ik ben heel benieuwd naar jouw leermomenten.
Over mij
In 2019 heb ik een begin gemaakt met het aangaan van mijn angsten. 'Kwetsbaarheid' was mijn thema van het jaar, want dat is mijn grootste angst, om kwetsbaar te zijn. Ik heb mijn huis weggedaan, de meeste van mijn spullen weggegeven en ik ben uit een koffer gaan leven en gaan reizen. Ik heb veel avonturen beleefd. Avonturen die ik mijn hele leven uit de weg ben gegaan want: 'onverantwoord met mijn ziekte', 'geen geld voor', 'geen energie voor', 'geen tijd voor'. Maar heel eerlijk, vooral 'geen lef voor'. Dus ging ik het experiment met mezelf aan: Als alles wegvalt, wat is er dan mogelijk? Alles, zo blijkt.
Wil je meer lezen over mijn avonturen, volg dan mijn stories op Instagram, mijn blogs op www.catcolnot.com en op mijn blogplatform www.derijkemeisjes.com. Of connect met me op Facebook, Instagram, LinkedIn of Twitter. De komende tijd ga ik veel meer van mijn ervaringen met je delen. En er komt een boek. Over veerkracht. Wil je daarover op de hoogte blijven, abonneer je dan op mijn nieuwsbrief.
Wat een mooi verhaal Cat en wat kun jij de dingen vaak humorvol verwoorden! Toch serieuze dingen over bewustwording klinken niet zwaar in jouw woorden.
Ik kijk uit naar je volgende blog.
Liefs, Madeleine
Dank je wel Madeleine. Wat een mooi compliment! Heel blij mee. En bewustwording is supergaaf….alleen de weg ernaartoe soms een beetje bumpy….:-). Maar we komen er wel, toch? Liefs!